Deelnemen aan de Fastnet Race heeft iets magisch maar deze editie kreeg een extra feeërieke uitstraling door de nachten bij volle maan. De zee straalde zilverkleurig en het leek wel of er een spot op de zee werd gezet. Dat zeilt makkelijker al zorgde de permanente noordelijke circulatie niet voor warme nachten. Het deelnemersveld in alle klassen was weerom om van te snoepen en daar springen de maxi’s, grote multihulls en natuurlijk de vloot van zeven Volvo Ocean Racers uit. De delegatie Belgische deelnemers was kleiner dan tijdens andere edities. Lecas, de Contessa van Christophe Declercq, kwam met de allerlaagste rating aan de start. In IRC 2 was er Djinn, de J-111 van Sebastien de Liedekerke Beaufort en Azawakh, de MC34, van Vincent Willemart en Eric Van Campenhout. In IRC 1 was er Ragazza, de Kerr 11.3 van Jan Gabriel en Bert Debie maar de spotlight in dit stukje staat op Team Moana, de First 47.7 van de familie Goubau, dat voor de tiende keer aan de start kwam. In de Class 40 kwam ook Michel Kleinjans met Roaring Fourty aan de start maar het was Jonas Gerckens die aan boord van een andere Class 40 met de overwinning aan de haal ging.
Schitterende start
De start met de stroom mee zorgde ervoor dat iedereen voor de kant van het eiland Wight zou gaan kiezen. Met ruim twee knopen en een moeilijk te peilen startlijn werd voor een rustige start gekozen al bleek al snel dat de boten aan de wal er snel vooruit spoelden ten koste van vele overstag manoeuvres. Bij een westelijke wind van 15 knopen was het genieten op Moana. In deze omstandigheden is de boot op zijn best en ondanks de lage rating in de klasse werd de ene na de andere boot ingehaald. Even voorbij Yarmouth ging de genua uit de Tuff Luff en dat kostte wat tijd. Tegen de Needles kwamen de grote jongens voorbij en plots lag Moana tussen zeven Volvo Ocean Racers. Toffe momenten, vooral als je een paar boten onder je door ziet glippen.
Eerste sleutelmoment – tidal slot gemist
Portland Bill is traditioneel een eerste kaap die de vloot voor tactische keuzes stelt. Met de guideline van Frans Maas aan boord werd getwijfeld tussen de open zee of de eeuwige concurrent, ex-winnaar Codiam, controleren. Door een technische kwestie aan boord bleven we in zee en kregen binnen twee uur acht mijl aan de broek van Codiam waarna de Fransen hun AIS afzetten. Een telkens terugkerend probleem, het moet van volgens de regels van de organisatie maar kan blijkbaar niet afgedwongen worden. Het zou kunnen zijn dat het niet werkte maar plots bij de Fastnet Rock weer wel. De Fransen winnen meestal deze wedstrijd en hebben daar blijkbaar alles voor over, zelfs onsportief gedrag, jammer. Daarna wachtte een kruisrak van liefst 60 uur waarbij het eeuwig wachten was op de rechtse shift maar waarbij Moana uiteindelijk aan de goede kant zat.
De Fastnet Rock voor een tiende keer
Deze keer werd de Rots bij nacht gerond, de tocht er heen was langer dan bij andere edities en toch had de vloot enkel in Falmouth Bay stil gelegen wat voor compressie had gezorgd. Bij de rots bleek de afstand tot de concurrenten mee te vallen en een zesde plaats in IRC 1 was goed.
Sneltrein door de Ierse Zee.
Heel even hield de wind de adem in en de spinnakers gingen omhoog, na twee mijl volgde de enige gijp uit de wedstrijd. Waarna de vloot over stuurboord naar beneden donderde, modernere design zullen ongetwijfeld hun hoeken hebben gevaren maar voor de klassieke First 47.7 was het dead down de golven af surfen. Genieten bij 25 tot 28 knopen met surfs tot ruim 16 knopen. Snel maar niet snel genoeg, de moderne designs gingen de surf in, overall winnaar An Ael 2 (IRC 1 ) klokte 16 knopen gemiddeld over 190 mijl en dan worden de gaten erg groot. Een leuk duel volgde nog met het Nederlandse Team Elke, dat enkele mijl voor Moana voer maar wat Moana ook probeerde, de sympathieke teamgenoten van de Commodores’ Cup 2016, bleven nipt buiten schot. Aan de Scillies viel de noordelijke wind dit keer niet weg en over stuurboord kon de resterende honderd mijl ook over stuurboord afgelegd worden. Heel wat zeilenwissels alweer en schakelen maar. Enkele concurrenten konden nog afgehouden worden maar de posities lagen vast. Een 25ste plaats overall is knap, een vijftiende in de klasse (IRC1) is gezien de omstandigheden erg goed. De boten uit deze klasse kregen champagne condities voorgeschoteld. Wie later aan de rots of de Scillies kwam kreeg een zware rekening gepresenteerd. Urenlang dobberen, ankeren en wachten op een beetje wind.
Fijne mix van leuke mensen
Op Moana scheepten de twee Fransen Jokers van Team Duinkerke Plaisance in (Philippe en Hubert), drie Nederlanders en de kern van 7 Belgen. Met drie shiften van 4 personen waren er altijd 8 personen aan dek en dat maakte het niet erg zwaar. Het was er niet minder koud om maar de nieuwe pakken van Magic Marine bewezen hun uitstekende kwaliteit. Michele nam naast haar rol van zeilster ook de rol van chef catering met expertise waar. Het team was dan ook niet uitgeput bij aankomst in Plymouth op de vroege donderdagochtend. De klassieke boot heeft zich alweer bijzonder goed gedragen tegen alle moderne designs.
Gezellig bijkomen in de haven.
Het is nog rustig want meer dan 250 boten liggen nog op zee. Moana krijgt een plaatsje dichtbij de Volvo Ocean Racers die broederlijk bij elkaar liggen. Het is opvallend hoe vriendelijk de teams met elkaar omgaan. Heel wat jonge topzeilers uit de olympische klassen aan boord van de Volvo’s. We gaan even langs bij Karolijn Brouwer die bij het topteam DongFeng aan de trim mag gaan. Zoals altijd neemt ze rustig de tijd voor een praatje, de VO65 teams zitten in een sequentie van vier wedstrijden van leg zero van de volgende Volvo Ocean Race die van start gaat in oktober. Ondertussen komen de boten mondjesmaat binnen en na wat opruimen is de biertent de place to be. Beetje landziek drinken we hier, na vier dagen geheelonthouding, ons eerste biertje.
De Fastnet, een Odyssee?
Ook deze keer hebben we weer bijgeleerd en we willen wat graag terug van start gaan. Met een goed voorbereide boot en team is de Fastnet Race een haalbare kaart. Ook de laagste rating, Lecas, de Contessa heeft gevochten als een leeuw en kwam pas na het feestje van de prijsuitreiking aan. Laat je uitdagen en begin nu aan je voorbereiding van de volgende editie.
Belgische overwinning in de Class 40
Ook Michel Kleinjans mocht niet ontbreken in deze Fastnet, de Roaring Fourty kwam pas laat aan in de starthaven en moest daarvoor wel wat zwaar weer doorstaan. Samen met Ian Wittewrongel en twee opvarenden kwamen ze aan de start in deze klasse van 25 boten. Ze rondden de rots in zevende positie en bereikten Plymouth in negende positie. Deze klasse werd gewonnen door V And B, van Maxile Sorel met aan boord de Belgische mini 650 topper Jonas Gerckens die uitkijkt naar de Route du Ruhm 2018. Andere Belgen werden gespot op bijvoorbeeld Pata Negra met het Baraka Sailing Team. Een bijzondere prestatie ook van de Ajeto, de Nederlandse J122E van Robin Verhoef en John Van Der Starre, die als tweede eindigde in de doublehanded klasse en als vierde in IRC 2, net na de landgenoten van Elke die een knap podium behaalden.
